00
It felt like a funeral.
The air was heavy, thick with something unspoken. Parang may isang bagay na naghihingalo—hindi tao, kundi isang bagay na matagal nang dapat nalibing. Ang relasyon namin. Ang kasal na ito.
Nang bumukas ang pinto, doon lang siya nag-angat ng tingin. Hindi nagbago ang ekspresyon niya, pero ang lungkot sa mga mata niya ay hindi kayang itago ng kahit gaano kakapal na maskara.
“Maghiwalay na tayo,” ang mga salitang bumangga sa katahimikan.
Hindi gumalaw ang mukha niya. Walang gulat, walang bahid ng sorpresa. Pero nakita ko ang bahagyang paninigas ng kanyang panga, ang mabilis na pag-iwas ng tingin—isang pag-amin na kahit hindi niya sabihin, alam kong naroon.
“Maghiwalay na tayo, Jhoanna.”
Umiling siya at sumandal sa upuan, hindi agad sumagot. Sa halip, tiningnan niya ako na parang sinusukat kung seryoso ba ako. Bawat segundo ng katahimikan ay parang kutsilyong humihiwa sa pagitan naming dalawa.
“Hindi ka pa ba napapagod, Aiah?” tanong niya sa isang tonong pagod, ngunit matalim.
“Pagod na ako, kaya nga gusto ko nang makipaghiwalay, ‘di ba?”
Nagkatitigan kami, ang mga mata niyang walang awa at ang mga mata kong puno ng pagod. Alam kong wala nang puwang ang usapang ito para sa pagmamakawa.
Bumuntong-hininga ako. “Both our fathers are dead, Jhoanna! Tama na ang kahibangang ito!”
Pero hindi siya natinag. Sa halip, huminga siya nang malalim at muling sinuot ang salamin na inalis niya kanina, parang senyales na hindi siya magpapatalo.
“We can’t.”
I knew it. “Our businesses—”
That was all she cared about. Ang mga negosyo. Ang pera. Ang pangalan. Wala nang iba.
“What do you mean businesses?! Aandar ‘yan kahit hiwalay tayo!”
Tumayo siya. Tumayo rin ako. Sa pagitan namin, may distansiyang hindi matawid—hindi dahil sa layo, kundi dahil sa bigat ng hindi nasabi.
Then she took a step forward.
I took a step back.
Parang nagpalit kami ng posisyon—kanina, ako ang lumalapit, ngayon, siya naman ang lumalapit at ako ang umatras. Hindi ko siya kayang lapitan. Hindi ko kayang maramdaman ang bigat ng presensya niya.
I felt trapped. Suffocated.
I took a step back.
Parang nagpalit kami ng posisyon—kanina, ako ang lumalapit, ngayon, siya naman ang lumalapit at ako ang umatras. Hindi ko siya kayang lapitan. Hindi ko kayang maramdaman ang bigat ng presensya niya.
She froze. The room fell into an unnatural stillness.
Nakita ko ang unti-unting panlalamig sa mukha niya, ang paghilom ng anumang bahid ng emosyon. Nagbago ang ekspresyon niya—hindi galit, hindi lungkot, kundi isang bagay na mas malala: tahimik na pagkaunawa.
Ang katahimikan niya ang naging kumpirmasyon ko.
This was it. The point of no return.
She let out a breath, slow and controlled. Tumingin siya sa akin, this time, mas malamig pa kaysa dati.
At sa isang iglap, napagtanto kong hindi ko siya natalo.
Ako ang natalo.