Bhi Shinobu an-án móth an teas san aer. Ní ann ach ciallaíonn sé rud amháin, bhí an samhradh ag teacht. Bhí páirt di a bhí fuath don samhradh mar bhí sé i gcónaí ró teo nó mar gur faigheann shí dóite ón grian go hán éasca. Agus, freisin bhí sé meabhrú buan do bhás a drifúir, Kanae. Ach bhí páirt elie de Shinobu a thaitin an samhradh léi, bhí sé sin mar bhí sé an séasúr is fearr le Mitsuri. Bhí sé álainn a meangadh a fhéachaint nuair a faigheann sí ar bhís faoi na bhláthanna ag teacht amach, nó na féileacán a bhí gach áit san gairdín. Bhí siad sin na amana a tabhair Shinobu faoi deara cé do gleota a bhí mitsuri.
“Shinobu?”
Beagnach thit Shinobu as a cathair. Bhí sí ag faidh caillte ina smaointe arís, agus ní raibh sí a éisteacht.
“Bí cúramach!” A dúirt an guth, agus bhí Shinobu an-án fhois gur raibh sé mitsuri.
“Tá fíor fíor brón orm gur chur me eagla ort!” Dúirt sí. Chás Shinobu a cathair chun feicant ar Mitsuri “Tá sé ceart go leor a stórín,” dúirt Shinobu, “cad a bhí tú ag iarradh rá?” Shlog Mitsuri roibh a thosaigh sí ag caint “Bhuel, Tá fhois agam tá seans maith gur bhfuil tú gnóthach, ach..” bhí aige den cailín elie dearg anois “ach.?” Ceistigh Shinobu “Bhí mé ag smaoineamh, bhféidir, gur beidh tú an-án téigh amach chun fiaigh lóin loim!” Bhfuair aige Shinobu píosa beag dearg tar éis é sin a cloiseadh, agus guigh sí gur níor eachaí Mitsuri. Bhí an Cailín elie an ach ag iarradh téigh amach mar chairde, agus bhí fhois ag Shinobu é sin, ach bhí páirt di a bhí guí gur beidh siad an-án tae amach mar cailín chara. “Ceart go leor,” a dúirt Shinobu, ag triail le gach rud a bhí isteach di chun coinnigh a guth socair. “Táim saor anois, ceann áit a bhfuil tú ag iarradh dul do?”
Bhí an buartha a bhí ag Mitsuri imithe nuair a dúirt Shinobu é sin, agus bhí meanga gaire ar a aige ag an smaoineamh de a caitheamh am le Shinobu amach as cruinniú. Ní raibh fhois acai ceann fáth ach bhí Mitsuri tarraingte do Shinobu, ag an tus, cheap sí gur raibh sé éad mar bhí Shinobu gach rud a ní raibh Mitsuri, beag, ní ró láidir, tanaí, foirfe. Ach tar éis tamaill fuair Mitsuri amach gur raibh sé éad, ach rud eagán elie, rud a ní raibh sí an-án ainmniú. “Céard faoi an cheann os comhair sráid Hikari? Tá an cheann sin an maith cloisim.”
Bhí meangadh beag air aige Shinobu “Ceart go leor, treoraigh an treo.”
———————————————————————
Nuair a bhfuair siad go dtí an bialann bhí sé dubh le daoine. Rug Mitsuri greim ar lámh Shinobu agus bhí Shinobu an-án mothaigh a aige ag dul dearg arís. “Caithfidh mé stop ag smaoineamh mar seo.” Dúirt sí léi féin “Níl Mitsuri ag déanamh na rudaí seo chun beidh rómánsúil.”
Tar éis cúpla nóiméad bhfuair siad suíochán, agus thug Shinobu faoi deara gur raibh Mitsuri ag útamáil le a lámhaí, each fáidh sí mar bhí sí ag iarradh rud éigean tábhachtach a rá. “Tú ceart go leor Mitsuri?” d’iarr Shinobu, “Sea! Tá gach rud díreach mar is gná!” Dúirt Mitsuri, ach bhí Shinobu an-án aiceant go raibh sí ag insint bréag. “Bhuel má tá tú ag iarradh caint faoi aon rud, táim anseo chun éist.”
“Tá.. rud éigean gur caithfidh me rá leat..”